Gönülden Kaleme Yazılar

Bayram Gelmiş Neyime... Çocukken bayram demek; yeni ayakkabılar, sabah ezanıyla kalkmak, büyüklerin ellerini öpüp harçlık toplamak, şeker dolu ceplerle sokak sokak koşturmaktı. Annemizin binbir emekle hazırladığı tatlılar, babamızın alın teriyle aldığı kurbanlık, akşam sofralarında birleşen kalabalık… Her şeyin bir ruhu vardı. Bugün ise içim buruk. Sokağa çıktığımda bayram havası yok. Çocuklar sevinçten çok telefon ekranlarına bakıyor, büyükler bir köşede sessiz. Bayram gelmiş ama gönüllere uğramamış gibi. O eski telaşlar, o sofralardaki bereket, o dostluk kokan komşuluklar gitmiş... Yerine sessizlik gelmiş, yerine geçim derdi çökmüş. Şimdi insanlar bayramda “Ne giysem?” değil, “Ne alsam da kurtarsam?” diye düşünüyor. Kurban pazarına giden biri, fiyatlara bakıp başını öne eğiyor. Evine gelen misafire ikram edecek bir şeyler bulamayan nice insan var. Emeklinin maaşı yetmiyor, işçinin yüzü gülmüyor. Çocuklara harçlık vermek için bile vicdan ile cüzdan arasında sıkışıyoruz. Bazen kendi ke...

Bayramların Eskisi Gibi Olmadığı Günler Bugün Kurban Bayramı’nın ilk günü. Takvim yaprağı öyle söylüyor en azından. Ama kalbim pek bayram olduğuna ikna olamıyor nedense. Sabah erkenden kalktım, radyoyu açtım… Ne Zeki Müren’in sesi, ne Müzeyyen’in nağmeleri... Sadece promosyonlu kampanyalar, indirim reklamları, online kutlama mesajları... Oysa biz bayrama böyle başlamazdık. Bayramdan bir gece önce evde bir telaş olurdu; mis gibi kolonya kokusu sinerdi yastığımıza. Annem eski dantel örtüleri çıkarır, bakırları parlatırdı. Babam traşını olur, ceketini erkenden askıya asardı. Biz çocuklar bayramlıklarımızın başucumuzda durmasından heyecan duyardık. Sabah ezanıyla uyanır, büyüklerin elini öpebilmek için sıraya girerdik. Bayramda uykudan değil, sevinçten uyanılırdı. Şimdi öyle mi ya? Çocuklar online oyunlardan çıkıp gelenek nedir, bayram ne demek, pek bilmez oldu. Büyüklerimiz ya uzak şehirlerde ya da artık aramızda bile değiller. Kapı çalmıyor, çocuklar şeker istemiyor. Herkes birbirine me...