Ne Tam Misafir, Ne Tam Ev Sahibi
Ne Tam Misafir, Ne Tam Ev Sahibi Bazen biri çıkıp "Cevat abi, sen artık buranın insanısın, alışmışsındır," diyor. Gülümsüyorum. Alışmak… Evet, belki ellerim bu toprağın hamuruna alıştı, dilim buranın şivesine karıştı. Ama yüreğim hâlâ bir misafir gibi davranıyor sofralarda. Her bayram, her anma gününde bir yanım eksik oturuyor masaya. Türkiye’deyim ama Bulgaristan’daki evimizin taş duvarlarını hâlâ rüyamda görüyorum. Çocukluğumun geçtiği sokakların sesi hâlâ kulağımda. Orada olsam bile aynı şey oluyor: Bulgaristan’a gidince, bu sefer de Türkiye’de kurduğum hayatı, torunlarımın sesini, sokaktaki simitçiyi özlüyorum. İki yer de tanıdık, ama ikisi de “burası benim yuvam” dedirtmiyor. İşte bu, gurbette yaşamanın gerçek hali: Ne tam misafirsin, ne tam ev sahibi. Kapıyı açsan kimse yadırgamaz, ama içeride kendini hâlâ bir misafir gibi ağırdan alırsın. Oturduğun koltuk bile bazen seni tanımaz gibi olur. Radyoda çalan bir türkü ya da eski bir Bulgaristan Türk'leri...