Gönülden Kaleme Yazılar

Tren Yolculuğu    Her insan hayal eder ve sonra pek azı hayallerinin peşine düşer, sonra bir çokları dayanamaz ve hayallerini yarı yolda ilk mola verecekleri  istasyona gelmeden bırakırlar. Ben de gezmeyi tozmayi herkes gibi severim. Çünkü benim de hayallerim var.  Ben en çok trenle seyahat etmeyi severim. Uçak çok hızlıdır benim için, daha doğrusu koşturmaya gelmedik bu hayata, anda kalmayı, dünü yarını düşünmeden hayattan keyif almayı bir nebze de olsa bilmeliyiz diye düşünüyorum. Özel araçla da gezmeyi sevmem hele bir de aracı ben kullanıyorsam önümü görmekten doğanın nimetlerini kaçırmaktan korkarım. Otobüs pek bana hitap etmiyor, güvende hissetmiyorum, çok gürültü kirliliği içerisinde yolculuk ediyorsun, lakin en azından sağını solunu görebiliyorsun, güzellikleri fark edip bakabiliyorsun.  Ben en çok trenle seyahat etmeyi severim. Onlarca nedeni var ama size sadece iki çok özel nedenden bahsedeceğim.  İlk tren yolculuğumu hiç unutamam.  Takvimler 1978 yılının 18 Eylülünü  gösterir

Ev, Sahibini Bekler Mi? Sahibi evini özler mi? Bilirsiniz filmlerden Köpek sahibini tren İstasyonundan işe yolcu eder Sonra da gardan  ayrılmaz Akşama kadar sahibini dönsün diye bekler Sahibinin döndüğünü ilk o anlar Tren raylarının titreşiminden hisseder Sevdiği insan vagonda bir koltukta yorgun geliyordur Kavuşma anı yakındır... Yolcular köpeğin  kuyruğunun  dans etmesinden Trenin yaklaşma anını birbirine müjdeler Trenden inenler yorgunluklarını unutur, sevdiklerine kavuşur Trene binenler ise sevenlerine kavuşmak için umut tazeler. Lokmotifin  bir an önce sireninin ötmesini, hareket etmesini ister Evle sahipleri arasında da böyle sağlam bir  gönül ilişkisi vardır işte Ev kime ev sahipliği yapar bilir misiniz? Bahçesinde  koşturan neşeli çocuklara Mutfağında yemek yapan çocukların sevgili annelerine Sundurma altında kışlık odunları Çocukları kışın üşümesin diye istifleyen yürekli babaya Hürmet ve hizmet eder ev. Sahipliğin gereğini yakışanını yapar Sıcak küçük odalarını aç

En kötü şartlar altındayken bile umudunu yitirme. Bugün Millet ittifakının saat 13.30 daki toplantısı beklerken heyecanlandım ve küçük bahçeme çıkıp kahve eşliğinde bir sigara ile keyifleneyim dedim. Oturdum sandalyeye, hava biraz soğmuş dedim. Sonra bahçeme bakarken bir de ne göreyim; güllerim budanan dallarından filiz vermeye başlamış. Nedense, içimde  beliren filizlenen  umudun etkisi ile duygularımı yazıya dökmek geliverdi birden. Ve sarıldım digital kalemime Bahçemde bulunan meyve fidanlarımı ve güllerini her sene yapraksız  dalsız bırakıyorum. Hepsi kar gelmeden Kasım ayında soyup karın altında bırakıyorum. İlk bakışta eğer işin sırrını bilmiyorsan,  nasıl bir acımasızlık, nasıl bir vicdansızlık gibi görünüyor öyle değil mi?  Ama işin aslı başka, hiç bir şey göründüğü gibi değil. Sıkıntı çekenler, acıyı tadanlar, ezilenler  suya düşen ilk cemre ile birlikte mucizelere imza atıyorlar.   Ünlü psikolog   Prof. Dr. Acar Baltaş  "Çocuklarıma kıyamıyorum” derken, hayat karşısında

Memleketim de Memleket    Anadolu’da  izim gönlüm canlarım  var Kalbim ana yurdumun sınırlarının ötesine  Canım ciğerim baharım bildiğim İlk gözümü açtığım Deliormanda memleketimde  Ne para ne mal ne mülk ne servet  Aklımda hep mutlu çocukluğumu yarim biraktigim  gençliğimi yaşayamadığım Can evimden  öte bildiğim  Memleketim de memleket    Cennet bahçesinde Sanki bir  başıma  sevgisiz umutsuz heyecansız bırakilmış olarak yaşıyorum  Bazen gece, bazen gündüz  şaşkın  berduş  şu halimle  uçsuz bucaksız bir şimale  durmadan  yürüyorum. Dolup coşup bazen az da olsa umutlanıp o hüsranı tekrar tekrar yaşıyorum. Elimde değil, yetkimde değil,  çözümü bende değil, onu da biliyorum. Her şeye rağmen daima dilimde   Çocuk yaşta  Eksik yarım yetim öksüz bıraktığım Doyamadığım hep özlediğim  Memleketim de memleket.   Ne haldeyim dostlar görüyorsunuz. Halın nicedir? Sağ olun soruyorsunuz. Hasreti, gurbeti, yasayıp  bilenleriniz beni çok iyi anlıyorsunuz. Vazgeçilmezim hasretim. Parayla  pulla ölçülmez

Tarih 1 Temmuz 1957 yılını not  etmektedir.  Nazım Hikmet Bulgaristan'ın Varna şehrinin güzel ilçesi Balçık'tadır. Doğduğu özlediği topraklara en yakın mesafededir.  Canından çok sevdiği biricik oğlu Mehmedini çok özlemiştir  Sadece Mehmedini mi ? Vatanını, sevdiği kadını,  boğazı, simidi martıları çok özlemiştir. Memleket hasreti özlemi burnunda kokmaktadır.  Romanya Kraliçesi Maria'nın  meşhur minareli köşkünün bahçesinde oturdugu bir banktan Karadeniz'in coşkulu dalgalarına dakmıştır. Hasretlik Nazımın son dönemlerde hiç kurumayan hep taze yarasıdır. Nazım işte tam o ruh haliyle  bu şiiri mırıldanmya başlar ve şiir vücut bulur. Yıllar sonra Cem Karaca da ülkesinden çok uzaktadır, memleket hasreti ile yanıp tutuşmaktadır. Türkiye'ye en yakın yer olan Yunanistanın Kos (İstankoy )  adasından bir adım ötedeki memleketini Bodrum'u seyrederken Nazımın şiiri dilinden dökülmeye başlar, ve bu meşhur şarkı dünyaya ve insanlığa merhaba der... Memleket hasreti vatan hasr

Tarih 1 Temmuz 1957 yılını not  etmektedir.  Nazım Hikmet Bulgaristan'ın Varna şehrinin güzel ilçesi Balçık'tadır. Doğduğu özlediği topraklara en yakın mesafededir.  Canından çok sevdiği biricik oğlu Mehmedini çok özlemiştir  Sadece Mehmedini mi ? Vatanını, sevdiği kadını,  boğazı, simidi martıları çok özlemiştir. Memleket hasreti özlemi burnunda kokmaktadır.  Romanya Kraliçesi Maria'nın  meşhur minareli köşkünün bahçesinde oturdugu bir banktan Karadeniz'in coşkulu dalgalarına dakmıştır. Hasretlik Nazımın son dönemlerde hiç kurumayan hep taze yarasıdır. Nazım işte tam o ruh haliyle  bu şiiri mırıldanmya başlar ve şiir vücut bulur. Yıllar sonra Cem Karaca da ülkesinden çok uzaktadır, memleket hasreti ile yanıp tutuşmaktadır. Türkiye'ye en yakın yer olan Yunanistanın Kos (İstankoy )  adasından bir adım ötedeki memleketini Bodrum'u seyrederken Nazımın şiiri dilinden dökülmeye başlar, ve bu meşhur şarkı dünyaya ve insanlığa merhaba der... Memleket hasreti vatan hasr