Bilmiyorum size de oluyor mu?
Bilmiyorum size de oluyor mu? Günlerden, güneşli bi pazardı dün. Sağlığım yerinde. Kışın ortasında. Hava misler gibi güzel. Kahvemi alıp bahçeye çıktım. Artık sigarasiz içmeye çalışıyorum espresso denen mucizeyi. Dedim ya işte, sebepsiz huzunleniyorum bazen. Kimseye borcum yok. Bir Allahın kuluna, bilerek isteyerek, kotulük etmedim. Ama yalnız hissediyorum kendimi, bir buruk içim, nedensiz. Neden arıyorum; belki diyorum, aylar oldu, çocuklarımı göremedim, hele torunlarımın cennet kokuları burnumda tutuyor. Tamam diyorum gidip çocuklarımı da göreceğim, zaten bu digital cağda görmek hiç sorun değil ki! Yok yok buda değil, neden, bilmiyorum, bu pazar evde yalnız kaldım diye mi, yoldaşım yanimda değil diye mi acaba, bu yalnızlık. Size de oluyor mu bazen, yoksa sadece bana mı, bu içime kapanmalar, yalnız hissetmeler, hedefsiz hamleler, amaçsız saatler. Soruyorum? Lütfen, samimi ve dürüst cevap verin, neden bu sebepsiz sabretmeler, neler oluyor böyle? Yoksa şairin dedigi gibi
