Hayat Kardeşine Kızmak İçin Çok Kısa
Hayat Kardeşine Kızmak İçin Çok Kısa Bir kelime… Bazen sadece bir kelime, yıllar boyu örülen kardeşlik duvarına bir çatlak bırakabiliyor. Bazen bir bakış, bir susuş, bir yükselme… Çocuklukla yoğrulmuş dostlukları buharlaştırabiliyor. Yolda omuz omuza yürüdüğün bir yoldaşa, siyasi bir tartışma uğruna gönül koyduğun oluyor. Yanında dağ gibi duran, her zor anında tutunduğun o dert ortağına bile bazen kırıldığın, alındığın, sesini yükselttiğin anlar oluyor. Ve sonra bir gün… Takvim yaprakları elliyi geçiyor. Bedenin değil ama bakışların değişiyor. İnsan bir noktadan sonra şunu fark ediyor: Hayat ne uzun bir yol, ne de geniş bir meydan. Hayat, dar bir patikada, omuz omuza yürürken birbirinin nefesini duymak kadar kısa. Bir beklentiye girip darılmak, bir lafın ucuna takılıp küs kalmak, dostluktan vazgeçmek kadar lüks değil hiçbir şey bu hayatta. Yaş kemale erince, insan olgunlaşmakla yetinmiyor, yetkinleşiyor da. Ve anlıyor ki: Öfke, ertelemeye gelmez bir barışa perde olabiliyor. Alınganlık,...